30

Þessi jól eru búin að vera dásamleg. Það snjóar sem aldrei fyrr. Honum kyngir niður og allt er fallega hvítt og hreint. Þetta er fullkomið veður fyrir ástfangið par í lítilli íbúð með seríur í gluggum og kveikt á kertum. Það hvín í óþéttum gluggunum. Engin þörf á að fara neitt. Við tvö saman ein. Guðrún geislar af hamingju. Hún vill helst hafa mig þétt upp við sig allann sólarhringinn. Mín er ánægjan. Ég vil hvergi annars staðar vera.

Mamma var glöð að sjá mig. Held ég. Hún spurði hvort mér hefði orðið eitthvað úr verki þarna úti. Hvort eitthvað hefði ratað á blað. Og hún spurði hvort ég væri komin til að vera. Sem ég er. Ég hef ekki ástæðu til annars. Fyllibyttan sem einu sinni hélt sig í skipbraki úti á Granda er týndur og tröllum gefinn. Ekkert virðist til hans hafa spurst. Ætli líklegasta skýringin sé ekki sú að hann hafi gengið í sjóinn.

Ég er kominn aftur heim. Þetta ár er brátt á enda og um leið sérstakur kafli í lífi mínu. Ég leyfi mér að líta á komandi tímamót sem nokkurs konar endurfæðingu. Gamli Eiríkur Vignisson er farinn, nýr Eiríkur Vignisson kominn í staðinn. Og þessi Eiríkur Vignisson ætlar að vanda sig og gera vel.

Vinkona Guðrúnar notaði tækifærið þegar við vorum ein á flugvellinum úti og biðum eftir að inngangurinn í vélina yrði opnaður, og tjáði mér hugsanir sínar. Guðrún hafði skroppið á klósettið. Hún sagði: “Þú veist vel að ég sé í gegnum þig.” Ég horfði á hana rólegur. Í þetta sinn höfðu orð hennar engin áhrif á mig. “Ég veit ekki almennilega hvað það er,” hélt hún áfram, “en ég finn það mjög sterkt að þú ert ekki sá sem þú þykist vera. Guðrún er besta vinkona mín, en við tvö verðum aldrei vinir. Það er eitthvað illt í þér. Þú ert vondur maður. Ég veit það.”

Hún má halda það sem henni sýnist um mig. Það eina sem ég veit er að hinn nýi Eiríkur Vignisson er góð manneskja.

29

Í rauninni var þetta nákvæmlega eins og þegar ég gerði þetta við kallinn í bátnum. Umhverfið var jú annað, ég staddur í öðrum heimshluta. Að öðru leiti var þetta endurtekning. Kallinn leit til mín á bekknum og brosti. Eins og til að sýna að hann væri þakklátur fyrir að ég léti loks segjast. Við sátum um stund í þögn en svo byrjaði hann að þylja. Aftur og aftur, sömu undarlegu romsuna og síðast þegar við hittumst. Ég lagði mig fram við að hlusta, en skildi ekki neitt.
”Nastanie mose kiedis dla ludzkoski poranek łaski. Nastanie poranek łaski dla mnie. Nastanie mose kiedis dla ludzkoski poranek łaski. Nastanie poranek łaski dla mnie.”

Ég stóð upp og gekk í átt að húsinu hennar Önu-Feliciu. Þar í götunni vissi ég um djúpt skot sem alltaf var dimmt og mannlaust. Ég hafði oftar en einu sinni stöðvað göngu mína við munann og reynt að sjá inn í enda, en án árangurs. Ég benti kallinum á að koma með mér. Var eins viðkunnalegur og mér var unnt. Hann stóð upp og fylgdi, líklega í von um að ég byði honum heim, gæfi honum að borða og drekka. Við gengum rólega hlið við hlið. Þegar við gengum framhjá skotinu reif ég í hann og dró hann þangað inn. Hann var sterkari en ég átti von á. Þrátt fyrir að vera vel drukkinn, og þrátt fyrir að ég kæmi honum í opna skjöldu veitti hann sterka mótspyrnu. Mér tókst þó að lokum að króa hann af úti í horni. Ég smeygði hendi ofan í handtöskuna. Þar beið hnífurinn eftir að fá að sýna bitið. Hann horfði á mig og hann brosti. Rétt eins og hann hefði beðið eftir þessari stund. Eins og ekkert af þessu kæmi honum á óvart.

Ég skar hann. Á endanum skar ég hann þvert yfir hálsinn. Skurðurinn var djúpur og um leið korraði í kallinum. Ég hafði vit á að ýta honum frá mér í hæfilega fjarlægð áður en blóðið tók að spýtast út í loftið. Ég horfði á hann kippast til og frá, andlitið afmyndað þegar vitin reyndu að teyga súrefni og halda með því lífi í þessum úr sér gengna skrokk.

Þegar ég kom heim fann ég strax fyrir kyrrðinni yfir mér. Hún umvafði mig. Ég lagðist á koddann og lokaði augunum.

Myrkur. Ró.

28

Myrkur. Ró. Mér leið vel með augun lokuð. Glugginn í herberginu snýr að bakgarðinum, sem er girtur á alla vegu með himinháum húsveggjum. Þaðan bárust engin hljóð, og þó var kominn dagur. Ég svaf vært í nótt. Rétt eins og það sem ég gerði í gærkveldi hafi verið nauðsynjaverk. Hreinsun. Ég hugsa til þess og finn fyrir allt öðru en óhugnaði. Ég er eins viss nú og í fyrra skiptið um að ég hef ekkert að óttast, og bráðum sit ég í vél á leiðinni heim.

Síminn titraði á náttborðinu. Það var Guðrún. Hún byrjaði á því að biðjast fyrirgefningar á því að hafa ekki haft samband fyrr en nú. Hún var mjög leið yfir því. Vinkona hennar hafði verið að hræra í henni. Skoðun hennar á mér hefur lítið breyst, og hún tók því illa þegar hún frétti að við værum að draga okkur saman aftur. Hún fékk það af sér að fá Guðrúni til að samþykkja að koma með sér í ferð út úr borginni yfir helgina og hafa ekki samband við mig á meðan. Svo mikið vann hún í þessu og ruglaði Guðrúni í ríminu að hún samþykkti á endanum.

“Þessi ferð var samt góð, því ég áttaði mig á því hvað mig langar mikið til að vera með þér. Þetta var svo fallegur staður, eins og lítið jólaþorp, stemmingin svo afslöppuð og kósý og það eina sem ég hugsaði um var hve gaman væri ef þú værir með mér þar.” Ég sýndi henni skilning. Sagði henni að hafa ekki áhyggjur. Ég hefði vissulega orðið undrandi á að hún svaraði ekki símtölunum mínum, en að öðru leyti hefði ég haldið ró minni. Nú hlakkaði ég mest til þess að verða samferða henni heim. Henni, og vinkonu hennar. Hún er að fara með sömu vél.

Ég fór til Guðrúnar seinni partinn. Vinkona hennar var heima, þurr á manninn og kjánaleg. Ég gerði í því að vera almennilegur. Brosti mínu breiðasta. Það var ekki erfitt, til þess var tigangurinn of skemmtilegur. Ég naut þess að smyrja á hana elskulegheitunum. Guðrún var búin að pakka ofan í tösku, við höfðum ákveðið að hún gisti hjá mér þar til við förum heim til Íslands. Augnaráðið sem vinkonan gaf mér áður en hurðin á íbúðinni lokaðist á eftir okkur var ískalt, en ekki laust við uppgjöf. Hún hafði gert það sem í hennar valdi stóð til að stýja okkur í sundur. Nú hélt ég á töskunni hennar Guðrúnar í annarri hendi, leiddi hana með hinni og kvaddi. Brosandi.

Við eyddum kvöldinu hér á herberginu. Það er satt sem sagt er. Að sofa hjá þeim sem maður elskar er allt annað og miklu meira en að sofa hjá ókunnugri manneskju.

Núna sefur Guðrún vært í rúminu. Ég hef aldrei elskað hana jafn heitt.

27

Ég fór ekki langt. Mundi eftir litlu hóteli nokkrum götum frá íbúð Önu-Feliciu og þangað hélt ég í morgun. Nennti ekki lengra.Nóttin hér er ódýr, herbergið sjúskað og þreytulegt en rúmið dugar alveg. Myndin fyrir ofan rúmið vakti strax athygli mína og fékk mig til að hugsa um tilviljanir. Þetta var gömul ljósmynd frá Íslandi. Það kemur í sjálfu sér ekki á óvart. Hérlendir virðast elska Ísland. En myndefnið var ekki ein af okkar fjölsóttu ferðamannaparadísum. Ljósmyndarinn stóð uppi á heiði og tók myndina niður í þröngan fjörð, fjöllin há og tignarleg beggja vegna. Ég þekki þennan fjörð. Í botni hans dó pabbi. Í öðrum firði skammt frá stendur gamla þorpið mitt.

Pabbi dó á voveiflegan hátt. Ég man að þá heyrði ég í fyrsta sinn þetta orð og mér hefur alltaf þótt eitthvað fallegt við það síðan, þrátt fyrir að það tengdist jafn sorglegum atburði. Að eitthvað sé voveiflegt. Þennan morgun lagði pabbi snemma af stað að heiman og hélt út í sveit. Hann sagði mömmu að hann ætlaði að vinna smíðavinnu fyrir bónda sem þar bjó. Þangað væri förinni heitið. Veður var milt og fallegt. Hvít snjóbreiða yfir öllu. Kyrrð í lofti. Þessi dagur er mér ljóslifandi. Pabbi var farinn áður en ég vaknaði. Mamma komin í vinnuna. Ég fékk mér morgunmat, klæddi mig, skólataskan beið mín í ganginum, ég tók hana upp og hélt í skólann. Þetta var eins og hver annar skóladagur, nema að ég man hann upp á mínútu. Við vorum í snjókasti fyrir utan skólann, ég og vinir mínir, þegar ég sá mömmu koma hlaupandi.

Bíllinn fannst ofan í á. Pabbi var látinn þegar að honum var komið. Það sem gerði atvikið undarlegra en ella, var að í ljós kom að bóndinn átti ekki von á pabba í smíðavinnu. Slík vinna hafði aldrei staðið til.

Líðan mín fer upp og niður. Hvað ég óska þess að hausinn á mér sé ekki þessi rússíbani. Ég er búinn að hringja oftar en einu sinni í Guðrúni en ennþá hefur hún ekki svarað. Seinni partinn fékk ég mér göngutúr að heimili vinkonu hennar. Þar stóð ég fyrir utan lengi vel án þess að koma auga á hana. Vinkona hennar hvergi sjáanleg heldur. Á einni af dyrabjöllunum sá ég íslenskt nafn sem ég kannaðist við, en þær svöruðu ekki þótt ég hringdi nokkrum sinnum. Allt í einu fannst mér eins og það væri verið að hafa mig að fífli. Verið að spila með mig. Og ég hugsaði sem svo að ég ætti það sjálfsagt skilið. Og ég hæddist að barnaskapnum í mér að halda að nú færi lífið að leika við mig.

Þessi mynd á veggnum fær mig til að hugsa skrýtnar hugsanir. Áður en ég vissi af var ég farinn að tala upphátt við pabba. Það hef ég aldrei gert. Ég spurði hann hvort hann vissi af hverju ég er eins og ég er. Og ég skammaði hann fyrir að fara án þess að kveðja mig. Hann svaraði mér ekki. Ég fann hvernig ég sökk dýpra og dýpra niður í beddann. Ég fann til vanmáttar og ógleði. Ég reif mig upp, gekk að vaskinum og baðaði andlitið í kaldri lófaskál. Horfði á sjálfan mig í litla speglinum. Hausinn á mér sagði mér að fara út. Ég fór í jakkann, greip handtöskuna og flýtti mér úr herberginu, niður stigann og út á götu. Áður en ég vissi var ég staddur í götunni sem ég flutti úr í morgun. Á fyllibyttubekknum sat mannvera. Kallinn sem hafði ekki látið mig í friði og þóttist eiga eitthvað vantalað við mig. Hann sat þarna einn. Ég gekk að bekknum og fékk mér sæti.

26

Það er að lægja. Brátt verður allt gott. Ég þori varla að segja það, er ekki vanur því og hefði aldrei trúað því eftir það sem á hefur gengið: Allt endar vel. Þrátt fyrir erfiða kvöldstund hér heima með Önu-Feliciu líður mér vel því allt stefnir í þá átt að verða mér í hag. Ég dreg djúpt andann. Halla aftur augunum og rifja upp kossinn okkar Guðrúnar. Ég get ekki annað en brosað og ég finn hvernig hlýr straumur rennur frá hjartanu í mér og út í alla limi. Áðan heyrði ég Önu-Feliciu koma úr herberginu sínu og fara inn á klósett. Hún saug upp í nefið, hafði greinilega verið að gráta. Hún tekur þessu nærri sér. Ég læt ekki eins og ég sé miður mín. Ég er glaður. Allt endar vel.

Við sátum lengi í stofunni í kvöld. Ég var enn rjóður í vöngum eftir útiveruna, gönguna með Guðrúni, og enn hæfilega kenndur af glögginni. Þrátt fyrir að hafa sagt Önu-Feliciu að við myndum ræða málin þegar ég kæmi aftur heim, átti ég erfitt með að tjá mig. Ana-Felicia sá að mestu um að tala. Hún var í fyrstu reið. Hún vildi vita hvort mér hafi einhvern tíma verið alvara með okkar samband. Hvort hún hafi leyft tilfinningunum í minn garð að verða að því báli sem raunin er til einskis. Hún spurði mig út í Guðrúni, hvort við ætluðum að taka saman aftur. Og hún spurði hvort hún hefði kannski átt að hlusta á íslensku vinkonuna strax í upphafi. Hvort þar væri jafnvel hinn eiginlega sannleika að finna. Svo grét hún. Ég þagði í fyrstu. Svo sagði ég henni að mér þætti þetta leiðinlegt. Ég sagði henni að ég vissi ekkert um hvað við Guðrún ætluðum okkur. Ég sagði henni að ég vissi ekki hversu mikið mér hefði verið alvara með henni. Mér hefði oft liðið vel í kringum hana, en ég elskaði hana ekki og vissi að það myndi ég aldrei gera. Þá stóð hún upp, fór inn til sín og skellti hurðinni á eftir sér. Mér létti, því satt að segja nennti ég ekki að hafa þetta uppgjör mikið lengra. Mér fannst ekki vera tilefni til þess.

Ég ætlaði af fara að rísa upp úr sófanum og halda inn í herbergið mitt þegar hún birtist aftur. Hún sagðist vilja að ég pakkaði saman og færi út. Ég spurði hvort ekki væri í lagi að ég gisti eina nótt, það væri áliðið og ég vissi ekki hvert ég ætti að fara. Hún gaf samþykki sitt með þögninni. Nú ligg ég hér, í síðasta sinn á þessum sófagarmi, halla aftur augunum og nýt hlýjunnar innra með mér. Á morgun fer ég og finn ódýra gistingu þar til ég fer heim.

Ég hringdi í Guðrúni áðan. Hún svaraði ekki. Mig langar að skoða borgina með henni næstu daga. Vera með henni. Kannski að hún flytji sig frá vinkonu sinni og til mín þar sem ég verð.

Vonandi fer Ana-Felicia á réttum tíma í skólann í fyrramálið.

25

Ana-Felicia var skrýtin á svipinn þegar hún kom úr skólanum, dálítið eins og feimin. Líklega stafaði það af því sem hún sagði við mig í símann. Ég er ekki viss um að það hafi verið óvart. Núna beið hún eftir viðbrögðum frá mér. Hvort ég ætlaði að svara í sömu mynt. Eins og það stæði til. Ég þóttist ekki hafa tekið eftir þessari játningu hennar, sat í sófanum og skrifaði niðursokkinn á blað. Hún spurði mig hvort ég hefði tekið ákvörðun um hvar ég yrði um jólin. Ég sagðist þurfa að fara heim til Íslands. Hún spurði mig hvað ég yrði lengi, hvenær ég kæmi aftur. Ég sagðist ekki vita það með vissu. Hún vildi vita hvenær ég færi og ég nefndi fyrstu dagsetningu sem kom í hugann. Ennþá hef ég ekki pantað farið. Hún settist hjá mér. Ég virti hana ekki viðlits og hélt áfram að skrifa. Ég var að búa til bréf til hennar, sem ég vissi þó að ég myndi aldrei færa henni á máli sem hún gæti skilið. Þar voru ljótir hlutir sem myndu særa hana djúpt. En það var á vissan hátt þægilegt að hafa hana þarna við hliðina á mér á meðan ég skrifaði hvað mér bjó í brjósti. Hún sagði: "Þú hefur svo fallega rithönd. Bara að ég vissi hvað þú ert að skrifa." "Já, bara að þú vissir," svaraði ég lágt og hélt áfram.

Í morgun fór Ana-Felicia ekki skólann. Hún var búin að hella upp á kaffi og var að borða morgunmat þegar ég kom fram. Verkefnaskilum er víst að ljúka sagði hún mér, hún væri ekki að skrópa, ég þyrfti ekki að hafa áhyggjur af því. Jólafríið hennar er að sigla inn. Í dag hafði hún hugsað sér að fá mig með sér niður í bæ á skemmtilegan jólamarkað sem hún vissi um. Hún ætlaði að athuga með gjafir handa fjölskyldunni, við gætum sötrað á heitri glögg og rölt um í baðandi jólaljósunum. Þannig væri gaman að nýta tímann sem við hefðum saman áður en við héldum hvort til okkar heima. Ég sagði henni að ég kæmi með henni. Það gladdi hana.

Nokkru síðar hringdi síminn minn. Ana-Felicia sótti hann inn í svefnherbergi og auðvitað las hún nafnið á skjánum áður en hún rétti mér hann. Guðrún spurði mig hvenær ég ætlaði að fljúga heim. Hún væri að spá í að lengja dvölina um nokkra daga og datt í hug að verða samferða mér. Ég sagði henni að ég væri ekki búinn að panta flug, en nefndi sömu dagsetningu og ég hafði gefið Önu-Feliciu í gærkveldi, sem heppilegan brottfarardag. Guðrún hringdi líka til að athuga hvort ég væri laus. Hún ætlaði að fara á jólamarkað og langaði að bjóða mér með. Ég leit upp og sá hvar Ana-Felicia þóttist önnum kafin við að ganga frá hreinum þvotti. Ég sagði henni að ég væri laus og til í að hitta hana hvenær sem hentaði. Það gladdi hana.

"Þú mátt ekki halda að ég sé hálfviti," sagði Ana-Felicia við mig, þegar ég sagði henni að ég kæmist ekki með henni. Hún var róleg og yfirveguð, en greinilega miður sín. Hún braut saman þvott á meðan hún hélt áfram. "Ég veit að það er heimskulegt af mér að láta eins og ég læt. En ég er ástfanginn af þér, og þegar maður er ástfanginn gerir maður heimskulega hluti. Maður beitir öllum brögðum til að reyna að hafa hlutina eins og maður óskar sér að þeir séu. En ekki halda að ég sé hálfviti, því ég er það ekki." Hún starði á þvottastaflann, gat ekki hugsað sér að líta á mig, var greinilega að berjast við grátinn. "Ég ætla að drífa mig. Við tölum saman í kvöld," sagði ég og dreif mig út.

Við Guðrún áttum yndislegan dag á markaðnum. Við hlógum og fífluðumst, við drukkum alltof mikið af jólaglögg og Guðrún keypti ógrynnin öll af smádrasli sem hún ætlar að gefa í jólagjafir. Þegar ég kvaddi hana kysstumst við heitum löngum kossi.

24

Ég hafði ekki rumskað við að Ana-Felicia fór fram úr og í skólann. Síminn hringdi um hádegisbil og vakti mig af þungum svefni. Það var Guðrún. Hún áttaði sig strax á því að ég var sofandi og spurði hvort hún ætti að hringja seinna. Ég gat ekki hugsað mér að missa hana úr símanum, enda hafði ég glaðvaknað þegar ég áttaði mig á hver var á línunni. Hún spurði mig hvernig ég hefði það og ég svaraði því til að ég hefði það ágætt en að mig langaði mikið til að hitta hana. Hún virtist ánægð að heyra það. "Þú hefur þá líklega frétt af því að ég er í borginni," sagði hún. "Já, vinkona þín sagði mér frá því. Reyndar sagðist hún allt eins búast við að þú hættir við að koma þegar þú fréttir af því að ég væri hér." Hún hló. Sagði vinkonu sína alltaf vera tilbúna að taka ákvarðanir fyrir þá sem henni þætti vænt um. "Nei, ég varð auðvitað miklu æstari í að mæta á svæðið þegar ég frétti af þér," sagði hún. "Við þurfum að tala saman, ekki satt?" Ég samsinnti og við mæltum okkur mót seinnipartinn á veitingastað skammt frá íbúð vinkonu hennar.

Það var eins og hún væri að rétta fram hönd. Bauð mér að koma til sín. Af því ég skipti hana máli. Ég varð viðþolslaus inni í íbúðinni og gat ekki hugsað mér að dvelja þar meðan ég beið eftir að tíminn liði. Ég fór í sturtu, klæddi mig og dreif mig út. Þar sem ég gekk framhjá stóra trénu og fyllibyttubekknum, sem nú stóð auður, heyrði ég kallað á eftir mér. Af einhverjum ástæðum stöðvaði ég gönguna og leit við, þótt svo að ég þekkti röddina og vissi að þetta var sami auminginn og áður hafði angrað mig. Hann brosti þegar hann sá að ég veitti honum athygli, færði sig frá húsveggnum sem hann hafði stutt sig við og kom riðandi í átt til mín. Augljóslega ofurölvi. Hann byrjaði að tala, og eins og áður skildi ég ekkert af því sem hann sagði, en það sem hann sagði nú var svolítið sem ég hafði heyrt áður. Draumurinn um manninn sem ég slátraði. Þetta voru sömu orðin, sama þulan. Eins og í draumnum sagði þessi útlendingur sömu setningarnar aftur og aftur og horfði um leið beint í augu mín eins og til að fullvissa sig um að þessi sérkennilegu skilaboð kæmust til skila. Að ég næði þeim. Þegar hann var kominn til mín rétti hann fram aðra hendina, skítuga, stórt sár á einum fingri. Hann þagnaði og kinkaði til mín kolli. Ég kipptist við þegar ég fann hendina koma við bringuna á mér, og gekk hratt burt frá honum.

Guðrún sat við borð þegar ég kom, en stóð upp þegar hún sá mig og faðmaði mig að sér. Mér var nokkuð brugðið, þótt hún hefði hljómað vinaleg í símann átti ég ekki von á svo hlýlegum móttökum. Ég hélt henni fast í örmum mér, vildi helst ekki sleppa. Við pöntuðum okkur mat. Hún sagði mér upp og ofan af högum sínum eftir að ég hvarf hingað út. Hún talaði um vin sinn án þess að ég minntist á hann af fyrra bragði. Hann hefði haft samband þegar hann frétti að ég væri farinn. "Hann vildi ólmur ljá mér öxl sína til að gráta á," sagði hún og hló. "En ég gat engan veginn þegið hana. Hann er góður strákur, en ég átti erfitt með að vera í kringum hann á meðan ég var að átta mig á hlutunum. Við erum auðvitað saman í námi, en ég hef haft lítil sem engin samskipti við hann síðan þú fórst..."
"Guðrún," greip ég fram í fyrir henni. "Ég særði þig svo mikið. Mér þykir það leitt. Takk fyrir að leyfa mér að hitta þig til að segja þér það augliti til auglitis." Hún horfði á mig. Kinkaði kolli. "Það er rétt. Ég var mjög hrædd þetta kvöld. Fyrst var ég hrædd við þig, og svo kom tíminn þar sem ég var hrædd um þig. Þú getur ekki ímyndað þér hvað ég var fegin að heyra það frá mömmu þinni að þú værir heill á húfi."

Þessi fundur okkar var betri en ég hafði nokkurn tíma þorað að vona. Guðrún spurði mig út í nýju kærustuna mína, hver hún væri og hvort ég væri hamingjusamur. Ég sagði henni að samband mitt við Önu-Feliciu væri búið. Við hefðum ákveðið í sameiningu að láta gott heita og slíta því. Ég væri á leiðinni til Íslands og hún vildi einbeita sér frekar að náminu. Ég held að þau tíðindi hafi glatt hana. Þegar við kvöddumst ákváðum við að hittast aftur mjög bráðlega, en hún sagðist fljúga heim eftir tvo daga.

Núna sit ég heima einn. Ana-Felicia hringdi og sagðist þurfa að eyða tíma í verkefnavinnu í skólanum í kvöld. Hún sagðist hlakka til að sjá mig, og í lok símtalsins missti hún út úr sér að hún elskar mig.

23

Ég hélt að það væri komið nóg af óvæntum uppákomum en í dag fékk ég að vita að Ana-Felicia er óútreiknanleg. Eða gleymin. Hún hafði ekki sagt mér frá manninum sem stóð í eldhúsinu og át af diski fullum af spældum eggjum þegar ég kom úr gönguferð. Ég hafði staðið fyrir utan húsið þar sem Guðrún býr og beðið án árangurs eftir að hún léti sjá sig, en loks gefist upp og haldið heim á leið. Þarna stóð hann, hávaxinn, dökkur yfirlitum, kolsvart hár og dökk skeggrót, í jakkafötum, með bindi og kjamsaði á matnum. Hann horfði á mig til baka þungu augnarráði. Því næst spurði hann á bjagaðri ensku: "Ert þú gaurinn sem er að ríða systur minni?" Ég vissi engan veginn hvernig ég ætti að bregðast við, stóð stjarfur og beið. Hann lagði diskinn frá sér á eldhúsbekkinn, sótti tusku og þurrkaði á sér hendurnar, gekk því næst hægum skrefum til mín og stóð þétt upp við mig. Hann bar aftur upp spurninguna, hægt og ógnandi. Ég stamaði út úr mér að ég væri sá sem byggi hér með Önu-Feliciu. Þá skellti hann upp úr, klappaði mér á kinnina, gekk hlæjandi aftur að disknum og hélt áfram að borða. Bróðir Önu-Feliciu er heilmikill húmoristi.

Þau virðast mjög samrýmd systkinin. Þau hlæja á sama tíma, og eins mikið og Ana-Felicia er hláturmild þá eykst það um helming þegar hún er í kringum bróður sinn. Ég er ekki vanur að hlæja mikið og undanfarið hefur mér síður en svo langað til þess. Þegar ég hugsa um hversu mikið ég lagði mig fram við að vera hress og kátur með þeim í dag finn ég til ógleði og um leið eykst andstyggð mín á Önu-Feliciu. Hún var öll utan í mér, var stöðugt að koma við mig og kyssa mig, hékk á mér, og í kvöld lá hún svo gott sem ofan á mér í sófanum, á meðan bróðir hennar sat í stól andspænis okkur og hló. Hún er litla systir hans og honum þykir mjög vænt um hana. Hún vildi augljóslega gleðja hann, sýna honum að hún hefði fundið ástina, sýna honum hvað hún var hamingjusöm með þessum nýja manni í lífi sínu. Það var ekki laust við að hann yrði klökkur við að sjá okkur saman.

Í fyrsta skipti töluðum við Ana-Felicia um komandi jól. Hún fer heim til Búkarest og spurði mig hvað ég hyggðist gera. Bróður hennar fannst tilvalið að ég kæmi með henni og borðaði jólasvínið með fjölskyldunni. Svínsátinu fylgir heilmikið athöfn og þau hlógu mikið þegar þau rifjuðu upp hversu nákvæmlega pabbi þeirra fylgdi hinum gömlu siðum, krossaði yfir höfði svínsins áður en það var étið og fór með réttar setningar og bænir. Ég sagðist ætla að hugsa málið. Ekki veit ég af hverju. Ég er ekki að fara til Búkarest.

Einu sinni heyrði ég þátt í útvarpi um starfshóp hjá lögreglu einhvers staðar í útlöndum, sem gerði ýmsar tilraunir í þeim tilgangi að komast að hvernig utanaðkomandi aðstæður hefðu áhrif á lík fólks sem falin væru á afviknum stöðum. Í tilraununum notaðist hópurinn við dauð svín, klæddu þau í föt, settu jafnvel á þau skartgripi. Svínakjöt er í eðli sínu mjög áþekkt mannakjöti.

Bróðir Önu-Feliciu er í mínu herbergi. Sefur á svefnsófanum mínum. Hann gistir núna í nótt en heldur áfram för sinni í fyrramálið. Ana-Felicia er farin inn í rúm. Ég sagðist þurfa að skrifa. Fyrir utan þennan fáranlega eftirmiðdag hér heima, er myndin af Guðrúni rúnuð í huga mér. Ég þarf að fara að hitta hana augliti til auglitis.

22

Ég er búinn að sjá hana. Auðvitað var það engin tilviljun, ég varð að sitja um fyrir henni. Hún kom út úr íbúðinni, leit í kringum sig svo dásamlega áttavilt og hélt svo af stað. Hún var með sömu húfuna og þegar ég sá hana fyrst. Dúðuð. Hér er búið að vera kalt og vinkona hennar hefur haft vit á því að segja henni að koma með hlý föt. Hún gekk hægt og skoðaði í hvern glugga eins og þar væri eitthvað markvert að sjá. Forvitin í nýrri borg. Hún leit vel út. Mig langaði að kalla á hana og verða samferða. Fara með henni þangað sem hún var að fara. Í staðinn elti ég hana. Faldi mig og fylgdist með henni. Þetta var ekki rétti tíminn til að stíga fram. Ég á eftir að nálgast hana síðar.

Leiðin lá á útimarkað þar sem hægt er að finna alls kyns notaða hluti, föt og fylgidót, mat, hvað sem er. Guðrún gaf sér góðan tíma, var augljóslega ekki að leita að neinu sérstöku en alveg til í að eyða peningum ef hún rækist á eitthvað skemmtilegt. Hún skoðaði nokkrar flíkur. Guðrún á mikið af fötum, en finnst samt eins og hún eigi aldrei nóg. Hún leit á hringa og armbönd, en keypti að lokum ekki neitt af því sem hún mátaði. Kannski var ferðin hingað farin til að sjá hvað er í boði. Ekki hennar sterkasta hlið að taka ákvarðanir. Hún gekk að ávaxtarbásnum og þar fyrst tók hún upp budduna, þó ekki fyrr en hún var búin að skoða úrvalið vel og vandlega, velja réttu tegundirnar og réttu eintökin. Hún keypti fullan poka af ávöxtum.

Ég brosti með sjálfum mér og allt í einu var ég með henni í huganum, við tvö saman að versla eins og stundum gerðist. Hún vildi oft hafa mig með sér til að versla inn, sagðist vilja eiga í skápunum sínum það sem mér þætti gott. "Við verðum ekki lengi," sagði hún iðulega. Ég kom með og vissi vel að ferðin tæki mun lengri tíma en til stóð. Eftir að allt var að lokum komið í kerruna og við stóðum við kassann, glotti hún, kyssti mig og sagði: "Fyrirgefðu hvað ég er skrýtin. Þú elskar mig samt alveg, er það ekki?" Og ég elskaði hana samt.

Ég tók ekki sömu lest til baka. Horfði á eftir henni hverfa ofan í jörðina og hélt í aðra átt. Þar sem ég gekk um, hugsaði ég um hvernig hún á eftir að bregðast við þegar hún sér mig. Hún veit að ég er hér, og samt tók hún ákvörðun um að koma. Var það til að fá tækifæri til að segja mér til syndanna? Var hún að vonast til að komast hjá því að hitta mig? Eða vildi hún rekast á mig til að geta brosað til mín og kysst mig og gefið mér tækifæri til að segja við hana: "Fyrirgefðu hvað ég er skrýtinn."

Mér fannst eins og skrefin yrðu æ þyngri þegar ég nálgaðist götuna mína. Ég vissi að Ana-Felicia var komin heim. Þegar ég opnaði hurðina inn í íbúðina kallaði hún á mig. Hún var í baði. Hún spurði mig hvernig dagurinn minn hefði verið. Hvort ég hefði skrifað mikið. Sagði enn og aftur hvað henni þætti leiðinlegt að ég skrifaði ekki á ensku, svo hún gæti lesið. Hún væri viss um að það væri mjög gott efni. Kallaði mig snillinginn sinn. Svo spurði hún hvort ég vildi ekki koma ofan í til sín. Ég tók á öllu sem ég átti, gekk til hennar brosandi, kyssti hana á blautan kollinn og afþakkaði boðið. Þar sem ég stóð yfir henni, hvarflaði það að mér hversu auðvelt væri að keyra hausnum á henni ofan í vatnið og halda henni þar aðeins of lengi. Og það hræddi mig, að ég var viss um að því myndi fylgja einhver nautn. Þegar ég drap fyllibyttuna fann ég ekki neitt. Að drepa Önu-Feliciu yrði allt annað.

21

Ég hef ekki látið á neinu bera, og enn sem komið er hefur það reynst mér frekar auðvelt. Ég er sterkari en ég þorði að vona. Kannski er það kostur að vera tveir menn. Líklega er það þessi hinn ég, sem býr yfir styrknum og er ekki reiðubúinn að gefast upp. Sú þrjóska kemur sér vel. Ég er að leika kærasta, og svei mér ef ég er ekki betri í því hlutverki núna eftir að ég tók ákvörðun um að halda öllu eins mikið óbreyttu og kostur er, á meðan ég velti fyrir mér hvernig haga skal næsta leik. Ana-Felicia blómstrar. Hún svífur um brosandi. Vangar hennar eru rjóðir og sællegir. Stundum er eins og hún ráði sér ekki fyrir kæti, rétt eins og hún hafi fundið eitthvað sem hún var búin að týna, eitthvað sem er henni kært og skiptir hana máli. Í gærkveldi var hún næstum búin að segjast elska mig, en hélt aftur af sér, smeygði talinu örlítið til hliðar og sagði í staðinn að henni þætti ég dásamlegur maður. Ég er feginn, mig langar ekki að heyra hana tjá ást sína á mér. Sögnin að elska er í mínum huga ekki hvaða orð sem er. Það á ekki að nota á léttvægan hátt. Svo virðist sem Ana-Felicia sé á sömu skoðun, einhverra hluta vegna lét hún vera að varpa setningunni á mig. Allt mitt líf hef ég aðeins sagt einni konu að ég elski hana. Nú er rétt eins og þeirri yfirlýsingu hafi fylgt álög.

Í fyrsta sinn síðan ég flutti inn, sagðist Ana-Felicia nú í morgun vera að íhuga að skrópa í skólanum. Hún vildi miklu frekar eyða deginum með mér. Ég hló og sagðist ekki taka það í mál. Námið væri mikilvægt, ekki síst í hennar geira þar sem skipti máli að standa sig og skara fram úr öðrum. Auk þess hyggðist ég nýta daginn til skrifta. Allt sagt á þann hátt að það gæti ekki misskilist og án þess að ljóstra því upp að ég væri búinn að fá nóg í bili og vildi vera einn. Hún fór í skólann. Þegar hún kom þaðan aftur seinni partinn færði hún mér skilaboð frá íslensku stelpunni. Guðrún er væntanleg. Á morgun. Ég hef beðið eftir þessum fréttum. Þær koma ekki á óvart.

Ana-Felicia var í talsverðu uppnámi. Hún er farin að hata íslensku stelpuna, virðist ekki eiga erfitt með að nota þá sögn um fólk sem henni líkar ekki við. Sú íslenska virðist með undarlegu hátterni sínu einungis hafa náð að vekja fyrirlitningu í sinn garð. Það er gott. Önu-Feliciu stóð þó greinilega ekki á sama um hinar nýju fréttir og vildi vita hvort þær væru eitthvað sem hún þyrfti að hafa áhyggjur af. Fyrrverandi kærasta mín á leiðinni. Sú sem ég hafði lent upp á kant við. Hvað þýddi það? Vildi ég hitta hana? Hverjar voru tilfinningar mínar í garð þessarar Guðrúnar?

"Ekki segja "þessi" Guðrún með svona tóni í röddinni," sagði ég. Ég var hársbreidd frá því að missa stjórn á mér og beit fast á jaxlinn. Þarna stóð hún, manneskja sem skiptir mig engu máli og lét eins og hún ætti heimtingu á að vita hvernig mér líður. Skyndilega fannst mér hún ljót, mér fannst hún hlægileg.

Ég sagði henni að hafa ekki áhyggjur. Allt færi vel að lokum. Ég kyssti hana blíðlega og dró hana með mér inn í herbergi.